Pétanquen voor Piaf

Donders, dat lukte dus ook niet. De site bevestigde dat het Edith Piaf Museum aan de Rue Crespin du Gast in Parijs vanaf donderdagmiddag tot en met zondag gesloten is. Fermé, niks aan te doen. Fikse tegenvaller, want het weekendje Parijs dat ik met een muziekvriend aan het plannen was, kon eigenlijk niet zonder een bezoekje aan dit kleine privé museum. Het wordt al vele jaren beheerd door de bijna 80-jarige monsieur Marchois, die Edith nog als buurjongen persoonlijk gekend heeft. Zij woonde daar in de jaren dertig, terwijl ze ’s avonds nog als straatzangeres in Montmartre haar chansons zong.

“Piaf, een der grootsten, zo niet de allergrootste, chansonnière ooit! Besef je dat wel, Matthijs”, zoals Rob Kemps van het tv programma Chansons! met molenwiekende armen aan die arme Matthijs van Nieuwkerk voordroeg. Hun programma was onze inspiratie om een weekendje Chansontoerisme in Parijs te doen. Maar ja, zonder Edith Piaf was ‘goede raad duur’.

Potje pétanque

Tot ik mij een lang vergeten vakantie aan de Franse Méditerranée herinnerde. Mijn reisgenoot en ik, ook toen al broeders in het kwaad, werden door nieuwe Franse vakantiekennissen uitgedaagd voor een potje pétanque. Zij wilden het Franse cultuurgoed uitdragen aan die barbaren uit het land nog ten noorden van ‘le plat pays”. “Brel, een der grootsten, zo niet de allergrootste”,… Ja Rob, dat beseffen we. Het pétanqueduel eindigde verrassend en vermakelijk in een Frans échec. Wij, als noordelijke nieuwelingen, versloegen de Fransen in hun nationale sport op overtuigende wijze. Het bleek, in de nieuwe eeuw, inspiratie om de deuren van het Piaf museum die voor ons gesloten bleven, toch geopend te krijgen.

Apostelhoeve

Ik stapte de wijnhandel in Oss binnen en vroeg naar een goede Nederlandse rode wijn. Dat bleek nu helaas klimaattechnisch nog wat bezwaarlijk, maar met een Apostelhoeve witte wijn uit de heuvels rond Maastricht zou ik zeker goed voor de dag komen. Dit was mijn plan. Ik schreef in mijn beste, zij het wat roestige Frans, een sympathieke brief aan monsieur Marchois. Iemand van de generatie voor wie echte brieven nog vanzelfsprekend waren. We toonden alle begrip dat het museum dicht was. Dat hadden we gelezen, maar ja, we hadden ons er zo op verheugd om deze unieke plek zo dicht bij Edith Piaf te komen. “Piaf, een der grootsten,….” Ja Rob, dat beseffen we. Zou het misschien toch mogelijk zijn om ons donderdag een klein half uurtje te ontvangen?

Antwoordenvelop

Dat zou fantastisch zijn. Dan brengen wij een fles goede Nederlandse wijn (oui, ça existe) voor u mee. Voor zijn gemak stuurde ik een gefrankeerde antwoordenvelop en twee korte briefjes mee. Een met Helaas, ik kan u niet helpen en de andere met Ja, u bent welkom, maar vergeet de wijn niet mee te nemen. Ik deed de brief op de bus en wachtte af. Een week later en nog mooi op tijd voor ons Chansonweekend, kwam mijn antwoordenvelop terug. Met daarin het Ja-briefje en de codes van de voordeur van het wooncomplex waar het museum in gehuisvest is. Sous le ciel de Paris,….. Ja Rob, gaaf, he? 

 

 

 

Naar Mannetje

Het was mooi weer vanmiddag en dus pakte ik de fiets om even een pakje naar de post te brengen. Echt vrijdagmiddag, dus het was rustig op straat en je voelde hoe het weekend dichterbij kwam. Er was ook zonnig weer voor het weekend voorspeld, dus er zou wel flink buiten geklust gaan worden. Ongetwijfeld in de tuin, maar nu al zag ik een man die zijn kozijnen aan het schilderen was.

 

Strak en Secuur

Schuren en gronden was kennelijk al klaar, want hij stond met uiterste precisie in volledige concentratie het houtwerk af te lakken. Wit werd het, trouwens. Nog even en dan was hij klaar met dit raam. Hij had nog net niet het puntje van zijn tong tegen zijn bovenlip gedrukt, maar hij was gefocust op een strakke en secure kwastvoering om te voorkomen dat hij het glas ook mee zou verven. Het viel mij op dat hij geen schilders tape gebruikt had om het raam af te plakken. Trump noch corona, sport noch werk bestonden voor hem op dat moment. Volledig een met zijn klus. Ik kwam bedaard aan gepedaleerd en observeerde het stilleven, toen zich een kwajongensachtige gedachte bij mij op drong. 

 

 

Keiharde gil

Zal ik in het voorbijgaan onverhoeds een keiharde gil geven? Zo’n ijselijke kreet slaken dat hij van wezenloze schrik een flinke veeg verf op het raam zwiept? Zodat zijn meesterwerkje lijntrekken verknoeid is en hij eerst met terpentijn moet gaan poetsen voor hij weer verder kan? Onderwijl dat nare mannetje vervloekend dat die kliederpartij veroorzaakt had. Maar dan moest ik wel snel weg wezen natuurlijk. Wie weet kan hij harder rennen dan schilderen en dan ben ik het haasje. Tekent hij zo maar een witte snor op mijn gezicht. Heeft ook zo weer zijn nadelen. Enne, ben je hier niet eigenlijk wat te oud voor?

Naar Mannetje

Zo kwam ik weer op het rechte pad en natuurlijk ben ik stilletjes doorgefietst, zonder hem af te leiden. Al liep ik wel nog een uurtje met een geniepige grijs op mijn gezicht als ik me zijn verbouwereerde gezicht voorstelde met die witte streep op zijn raam. Naar mannetje, Walburgh!