“Wat een mooie recensie van het optreden van Wende Snijders in de Osse Lievekamp in mei 2010. Heeft u deze al ergens gepubliceerd? “ Dat antwoordde het management van Wende mij als reactie op mijn artikel over het optreden van de Nederlandse singer-songwriter in Oss in mei 2010.
Reacties op Linked In vertelden me dat ook de recensie hen had geraakt. Mensen schreven: de recensie heeft me zeer ontroerd; het waren de woorden die mij tekort schoten om de prachtige avond te beschrijven en your review makes me sad I have missed her this time!
Van de week toen ik de tekst weer eens tegenkwam, viel het kwartje. Bloggenderwijs is de ideale plek om de tekst ook aan anderen te laten lezen. Daarom is hier mijn recensie van een buitengewoon optreden.
Wende Snijders ontketent Brelliaanse furie
“Stop! “riep de man in het publiek in een futiele poging de storm die Wende Snijders heet te bezweren. Hij wilde het gebiedend laten klinken, maar het klonk meer gepijnigd. Wende was midden in een verhaal hoe zij haar moeder met een mes om het leven bracht en in een pan kookte. Het was slechts een onderdeel van de voorstelling die de artieste haar verbouwereerde publiek in de Lievekamp in Oss op 25 mei voorschotelde. Hier regeerde niet de schoonheid als muze, maar werd het publiek gevloerd door rauwheid, vervreemding, stress en angst.
Maar toch in al die furie, schijnbaar rechtstreeks afgetapt van haar antecedent Jacques Brel, waren poëtische glinsteringen herkenbaar. Onzegbaar mooi was het duet van de zwarte schaduw van Wende met een in witte jurk gekleed jong meisje dat in bibberig zwart/ wit op het filmdoek geprojecteerd werd. Snoeihard was de met elektrische gitaar en bouwvakakkoorden ondersteunde pijnkreet. Opgejaagd en herkenbaar was haar verhaal over een nachtmerrieachtige poging om in een supermarkt zo maar eens wat nootjes te kopen.
Zo smeet Wende Snijders op piano, gitaar, traporgeltje en synthesizer de gejaagdheid, stress en eenzaamheid van de moderne mens haar publiek tegemoet. Alles met een fenomenale stem en in rake liedjes. Geen Franse chansonvertolkingen meer, maar vrijwel alles in het Engels. Ook dat zal menig francofiele bezoeker op het verkeerde been gezet hebben. Terwijl deze voorstelling meer Jacques Brel was dan welke Brelcover dan ook had kunnen zijn. Het verbijsterde publiek in Oss was als aan de stoel genageld en kwam pas los bij het tweede open doekje. In een enkele toegift op haar schets van het moderne leven gaf Wende de lijm waarmee ze haar publiek de manier gaf om al die rauwheid te verwerken. “Het komt misschien niet allemaal goed, maar vergeet niet dat ik van je houd.”
Idd een mooi stukje Haks! Poetisch!...is het nog elders gepubliceerd geworden?
BeantwoordenVerwijderenDag Severin,
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie. Het is de eerste keer dat een tekst van mij poëtisch wordt genoemd. Ik ervaar het als een compliment.
Ik heb het een keer op de site van Wende gezet in een gastenboek. Het was ook leuk om zo kleurrijk te kunnen schrijven. Meestal moet het soberder.